Warszawa

 

Wieża ciśnień wodociągu praskiego.

Wodociąg dla prawobrzeżnej części Warszawy otwarto w 1869 roku. Został zaprojektowany przez inż. Alfonsa Grotowskiego. Wodociąg działał przez 27 lat do roku 1896. Jego funkcję przejęły od 1892 r. wodociągi Lindleya.

Budynek wodociągów wraz z wieżą ciśnień stał między dzisiejszymi ulicami Kłopotowskiego a Okrzei na Pradze. Miał formę nakrytej kopułą rotundy z przyległą wieżą zwieńczoną tarasem z balustradą. Projektantami budynku byli architekci: Zygmunt Kiślański i Edward Cichocki. Wodę pobierano z Wisły (nie była filtrowana). Zbiornik wody w wieży miał pojemność 906 m3. Wieża ciśnień miała wysokość 18,3 metra nad poziomem Wisły. Na wypadek uszkodzenia pomp parowych wodociąg wyposażony był w pompę-kierat, który obracany mógł być przez dwa lub cztery konie. Wodociąg praski dostarczał 3.800 m3 wody dziennie do sieci ulicznej, liczącej początkowo 1 kilometr długości, a w ostatnich latach istnienia 9,8 km.

Budynki praskiego wodociągu dotrwały do roku 1944, do dziś nie pozostał po nich żaden ślad.

Informacje na postawie:

– Paweł Elsztein „Przed rydwanem Posejdona”, Nowa Gazeta Praska nr 7/8 z 27.02.2002 r.

– Ewa Pustoła-Kozłowska „Źródła, studnie, wodociągi w Warszawie do roku 1886”, w „Mazowsze, Dziedzictwo kulturowe”, rok IX, 2001, nr 14

 

Zdjęcie – Wodozbiór Grotowskiego – widok od ul. Brukowej, fot. Henryk Poddębski, 1937 r. (reprodukcja z “Warszawskiej Pragi dzieje dawne i nowsze”, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2006 r.)

Warszawa_Praga_wodociag_Klopotowskiego_1937r