Bydgoszcz

Wieża wodociągowa na Wzgórzu Dąbrowskiego.

W 1881 r. przystąpiono w Bydgoszczy do prac nad budową nowej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, której najistotniejszym elementem, umożliwiającym utrzymanie właściwego ciśnienia, była wieża ciśnień. Wieża została wzniesiona w latach 1898 – 1900, prawdopodobnie według projektu Franza Marshalla. Od początku istnienia, oprócz swojego pierwotnego przeznaczenia, pełniła funkcję galerii widokowej dla mieszkańców Bydgoszczy i turystów.

Wieża ciśnień jest przysadzistą murowaną bryłą cylindryczną. Zbiornik umieszczony jest w wykuszu. Bogato zdobione są gzymsy pod wykuszem oraz sam wykusz. Okna są wąskie, strzeliste. Część zbiornikowa z wysokimi oknami, dekoracyjną attyką, zdobnymi blankami i szczytami nawiązuje do stylu neogotyckiego, a jej ornamentacja wykonana z cegły profilowanej do wczesnego baroku. Nad częścią zbiornikową jest stożkowy dach z latarnią i pomostem obserwacyjnym, a powyżej stroma wieżyczka z 6 oknami facjatowymi i iglicą. Wieża ma 45 m wysokości. Pojemność zbiornika to 1260 m³. Czas eksploatacji wieży zakończył się w 1990 roku. Wieża stała się obiektem chętnie odwiedzanym przez bydgoszczan, ponieważ roztacza się z niej wspaniały widok panoramy miasta. Na początku lat 90. XX w. działała tutaj galeria sztuki “Wieża Ciśnień”, a także Stowarzyszenie Artystyczne “Wieża Ciśnień”. Później przez wiele lat wieża stała opuszczona.

Po remoncie, w 2012 r. w wieży otwarte zostało nowoczesne Muzeum Wodociągów i Kanalizacji. Multimedialne muzeum mieści się w Stacji Wodociągowej w Lesie Gdańskim i w Wieży Ciśnień na Wzgórzu Dąbrowskiego. Można w nim poznać historię wodociągów i zasady ich działania. W wyremontowanej Hali Pomp w Lesie Gdańskim można zajrzeć do piętrowego kanału wodno-ściekowego z końca XIX wieku. W wieży ciśnień eksponowane są drewniane i gliniane rury wodociągowe, żetony na wodę, elementy wyposażenia dawnych łazienek czy wodociągów, jak cynowa wanna, żeliwna muszla ustępowa i maszyna do czyszczenia kanałów. Prezentowane są także filmy i animacje obrazujące obieg wody czy proces jej uzdatniania. Po 118 schodkach znowu można dostać się na taras widokowy.

Więcej informacji na stronie internetowej Muzeum >>>

Zdjęcia: Małgorzata Łoś, kwiecień 2008 rok